اضطراب در کودکان می تواند منجر به ابتلای آن ها به اختلالاتی در خواب، ترس و یا سایر رفتارهای دیگر شود که در متن زیر به بررسی و مطالعه آن پرداخته شده است.

توضیحاتی درباره اضطراب در کودکان  

طبیعی می باشد که کودکان هر از گاهی احساس نگرانی و یا اضطراب را داشته باشند و به ویژه زمانی که مدرسه و یا مهد کودک را شروع می کنند و یا به منطقه جدید نقل مکان می کنند. اما باید بیان کرد که اضطراب در کودکان می تواند هر روز بر رفتار و افکار آن ها تأثیر بگذارد و در مدرسه، خانه و زندگی اجتماعی آن ها منجر به ایجاد اختلال شود و باید بیان کرد که این می تواند زمانی باشد که کودک برای مقابله با آن به کمک حرفه ای نیاز داشته باشد.

اگر بخواهیم در مورد علائم اضطراب در کودکان بیان کنیم، باید ذکر شود که هنگامی که کودکان دچار اضطراب می شوند، علائمی وجود دارد که باید به آن ها توجه کرد، از جمله این علائم این است که به سختی می توان تمرکز کرد، نخوابیدن و یا بیدار شدن در شب با رویاهای بد، درست نخوردن غذا، به سرعت عصبانی شدن و در هنگام طغیان از کنترل خارج شدن، دائماً نگران بودن و یا داشتن افکار منفی، داشتن احساس تنش و بی قراری یا استفاده مکرر از توالت، همیشه گریه کردن، چسبیده بودن، شکایت از شکم درد و احساس ناخوشی. علاوه بر این می توان بیان کرد که یکی از رایج ترین علائم اضطراب در کودکان، اضطراب جدایی می باشد، در حالی که کودکان بزرگ تر و نوجوانان بیش تر نگران مدرسه و یا اضطراب های اجتماعی هستند. حال باید بیان کرد که برای مقابله با اضطراب در کودکان راه حل های زیادی وجود دارد که می توان برای کمک به وی انجام داد. مهم ترین اقدامی که والدین می توانند برای کمک به رفع اضطراب در کودک خود انجام دهند این است که با کودک خود در مورد اضطراب و یا نگرانی های او صحبت شود.

کودکان در سنین مختلف معمولاً ممکن است که اضطراب هایی را داشته باشند که پس از گذشت مدت زمانی معین، آن ها به طور کامل رفع می شوند و با این حال، باید بیان کرد که اگر فرزندان به طور دائم مضطرب می باشند، والدین بهتر است که به دنبال کمک حرفه ای باشند و به خود اطمینان دهند که این اضطراب در کودکان بر زندگی مدرسه یا خانوادگی و یا دوستی آن ها تأثیرگذار می باشد.

باید بیان کرد که یکی از مهم ترین اقدامات برای کمک به رفع اضطراب در کودکان این است که با پزشک عمومی قرار ملاقاتی داشته باشند و با صحبت کردن والدین با پزشک و یا با صحبت کردن فرزند با پزشک تا حدودی بتوانند این اضطراب و زمینه های ایجاد آن را برطرف نمایند.

برای افراد بسیار مهم است که معمولاً تفاوت بین اضطراب عادی و یک اختلال اضطرابی را درک کنند. ترسیدن از عنکبوت ها، حشرات، پرندگان، هیولاها و یا غریبه ها ترس های رایج دوران کودکی محسوب می شوند و ممکن است که باعث ایجاد اضطراب موقت در کودک شوند و باید بیان کرد که این یک پاسخ عادی می باشد و اما صرف نظر از محرک، اضطراب معمولی زمانی سمی می شود که افکار کودک را به شکلی همه جانبه به خود مشغول کند و بر توانایی کودک برای درگیر شدن در فعالیت های عادی تأثیر منفی می گذارد.

باید بیان کرد که هم عوامل ژنتیکی و هم عوامل محیطی در خطر ابتلا به اختلال اضطراب نقش دارند و تحقیقات انجام شده حاکی از آن است که زیست شناسی، بیوشیمی، موقعیت های زندگی و هم چنین رفتارهای آموخته شده همگی در این زمینه دارای نقش می باشند. باید بیان کرد که بسیاری از بچه های مضطرب اعضای خانواده معمولاً دارای اضطراب می باشند و هم چنین باید بیان کرد که کودکان رفتارهایشان را بر اساس آنچه را که می بینند، الگو می کنند.

باید بیان کرد که اضطراب غیر قابل کنترل و مداوم که در زندگی روزمره فرد اختلال ایجاد می کند، ممکن است نشان دهنده وجود اختلال اضطراب فراگیر باشد.

نگرانی بیش از حد از این که اگر کودک در کنار والدین، مراقب و یا کسی که به او وابسته است نباشد، اتفاق بدی رخ خواهد داد. کودک ممکن است که هیچ گونه تمایلی از ماندن در خانه یکی از اقوام یا دوستان خود نداشته باشد و از تنها خوابیدن و یا رفتن به مدرسه امتناع کند و هم چنین باید بیان کرد که یکی از عواملی که منجر به اضطراب در کودکان می شود همان طور که در فوق نیز بیان شده است، اضطراب جدایی می باشد که این نوع اضطراب، معمولاً در کودکان بین 18 ماهگی تا سه سالگی آن را تجربه می کنند و زمانی که والدین از اتاق خارج می شوند و یا از دید خارج می شوند، کاملاً طبیعی می باشد. به طور معمول کودکان می توانند از این احساسات منحرف شوند و با این حال، باید بیان کرد که اضطراب جدایی ممکن است زمانی که کودک بزرگ تر است و به ویژه بین سنین 7 تا 9 سالگی ظاهر می شود و یا دوباره ظاهر شود.

باید بیان کرد که به طور معمولً والدین دارای نقش بسیار مؤثر و مهمی در کمک به کودکان برای مقابله با اختلالات اضطرابی می باشند و یکی از راه ها و روش های بسیار حیاتی که والدین می توانند در کاهش اضطراب کودک بسیار مؤثر باشند، تقویت ناخواسته آن می باشد و به طوری که مطابق با نظریه روان پزشکان و هم چنین بررسی های صورت گرفته، واکنش طبیعی کودک به اضطراب، تکیه کردن به والدین برای کمک می باشد و باید بیان کرد که این یک روش کاملاً طبیعی می باشد که انسان در جوانی به ترس و یا اضطراب واکنش نشان می دهد ولی کودکان این نوع ظرفیت ها را ندارند و باید بیان کرد که آن ها به گونه ای برنامه ریزی شده اند که با علامت دادن به والدین و یا مراقب خود، به ترس پاسخ می دهند تا والدین بتوانند در این گونه موارد از کودک محافظت کرده و او را آرام کنند تا زمانی که خطر درک شده در وی از بین برود.

کلام آخر

اضطراب در کودکان می تواند یکی از مهم ترین اختلالات موجود در رفتار آن ها باشد که باید والدین همواره در نظر داشته باشند که به آن ها کمک کنند تا بتوانند با این اختلالات مقابله نمایند.