زخم دیابتی موضوع مورد بررسی در این متن است که در زیر به ارائه اطلاعات بیش تری در مورد اثرات آن بر زندگی افراد مبتلا به دیابت پرداخته شده است.
توضیحاتی درباره زخم دیابتی
باید بیان کرد که بیماران مبتلا به دیابت، در حال حاضر به طور معمول کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را به خطر می اندازند که با وجود زخم پا بدتر می شود و زخم دیابتی، می تواند با تشدید جنبه های فیزیکی، اجتماعی، روانی و مالی سلامت، کیفیت زندگی فرد را تحت تإثیر قرار دهد. نتایج و بررسی های انجام شده حاکی از آن می باشد که بیماران دارای زخم دیابتی، دچار اختلالات شدید شده بسیاری از گزارش ها نیز حاکی از آن است که این نوع بیماران معمولاً با کاهش تحرک به عنوان یک عامل اصلی همراه با سازگاری با تغییر سبک زندگی مواجه می شوند.
نتایح حاصل از بررسی های صورت گرفته حاکی از آن است که زخم دیابتی معمولاً تأثیر قابل توجهی بر سلامت جسمانی بیمار دارند و چندین مطالعه دیگر نیز گزارش کرده اند که فعالیت های روزانه، اجتماعی و هم چنین اوقات فراغت بیمار و هم چنین زندگی خانوادگی، هنگام ایجاد زخم دیابتی تحت تأثیر نامطلوب قرار می گیرند. به گونه ای که باید بیان کرد که بیماران مبتلا به زخم دیابتی اثرات روانی و عاطفی بسیار زیادی را تجربه می کنند. باید بیان کرد که اخیراً تعداد زیادی از مطالعات در مورد جنبه های اقتصادی زخم دیابتی انجام شده است که نتایج حاصل از آن ها حاکی از این است که این نوع زخم ها می توانند تأثیرات قابل ملاحظه ای بر اشتغال بیماران داشته باشند و مشکلات مالی بیش تری را به همرا ه می آورند.
باید بیان کرد که زخم پای دیابتی از جمله یکی از زخم های بسیار پیچیده و شایع ناشی از دیابت می باشد. و این زخم به عنوان زخمی با ضخامت کامل تعریف می شود که در سطح دیستال مچ پا در بیماران مبتلا به دیابت به وجود می آید و عوامل متعددی بر شدت آن تأثیر می گذارد و از جمله این عوامل می توان به سن بالا، وضعیت تحصیلی، وزن، تمرین خود مراقبتی پا و هم چنین نوروپاتی محیطی اشاره کرد. ارزیابی کردن دقیق و سریع زخم به همراه با مدیریت مناسب و کارآمد از قبیل عروق مجدد، دبریدمان زخم و هم چنین درمان عفونت ممکن است که پیش آگهی بهتری را تضمین کند. علاوه بر این، باید بیان کرد که درمان متناسب با نیاز بیماران و وضعیت پا و هم چنین آموزش مؤثر بیمار می تواند در این زمینه بسیار مؤثر و مفید باشد.
علی رغم پیشرفت های قابل توجه در زمینه کمک به درمان و تکنیک های تشخیصی، بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی، به طور معمول کیفیت زندگی ضعیفی را گزارش می کنند که در صورت عود یا بهبودی زخم بدتر می شود. علاوه بر این، باید بیان کرد که بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی قبلی مستعد زخم شدن مجدد و دوباره آمپوتاسیون، ابتلا به بیماری های همراه مختلف می باشند که کیفیت زندگی آن ها را به طور قابل توجهی کاهش داده و مرگ و میر را نیز افزایش داده است.
به طور کلی باید بیان کنیم که زخم پای دیابتی یک نوع بیماری و عارضه دیررس در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 و نوع 2 می باشد و با شیوع 4 تا 10 درصد است. باید بیان کرد که بر اساس بررسی های صورت گرفته، خطر ابتلای افراد به این عارضه در طول عمر بیماران مبتلا به دیابت به 25 % می رسد و احتمال مرگ بیماران مبتلا به این عارضه نیز دو تا سه برابر بیش تر از بیماران بدون این عارضه می باشد. هم چنین باید بیان کرد که بیماران مبتلا به زخم دیابتی از قبیل زخم پا، مستعد ابتلای به بیماری های همراه مختلف از قبیل بیماری شریان محیطی، بیماری های قلبی و عروقی، نوروپاتی و هم چنین نفروپاتی می باشند و به طور قابل توجهی کیفیت زندگی را مختل می کنند. ترمیم کردن زخم های ناشی از زخم دیابتی، اغلب دارای یک فرآیند طولانی می باشد که به منابع قابل توجهی از سیستم های مراقبت های بهداشتی نیاز دارد. افراد باید در جریان باشند که حتی در صورتی که زخم دیابتی به صورت کامل بهبود و درمان شود، باز هم زخم های مجدد می توانند اغلب رخ دهند به گونه ای که می تواند منجر به قطع جزئی و یا عمده اندام تحتانی فرد شوند.
مطالعات بسیار زیادی در مورد زخم دیابتی صورت گرفته است به گونه ای که می توان بیان کرد که با این وجود، اطلاعاتی کامل و جامع در مورد نتیجه بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی بهبود یافته بسیار محدود می باشد.
به طور کلی باید بیان شود که زخم پا یکی از عوارض جدی دیابت می باشد که با عواقب نامطلوب و هزینه های بالا همراه می باشد و علاوه بر این، چندین زخم های پا تأثیرات قابل ملاحظه ای بر کیفیت زندگی دارند. برای مثال باید بیان کرد که از دست دادن تحرک همراه با زخم پا بر توانایی بیماران برای انجام کارهای ساده و معمول و روزمره و هم چنین شرکت در فعالیت هایی از قبیل اوقات فراغت تأثیرگذار بوده است و باید بیان کرد که این و به همراه سایر پیامدهای زخم پا می تواند منجر به افسردگی و کیفیت زندگی ضعیف فرد شود. به طوری که بررسی ها و مطالعات صورت گفته در این زمینه حاکی از آن است که بیماران مبتلا به زخم پا و یا زخم دیابتی، نسبت به افرادی که هیچ عارضه دیابتی را نداشته اند، افسرده تر و هم چنین کیفیت زندگی ضعیف تری را دارند و با توجه به اثرات مضری که این نوع زخم بر روی بیماران می گذارد، بسیار ضروری است که این نوع زخم ها به گونه ای مؤثرتر نسبت به حال حاضر پیشگیری و یا درمان شوند و برخی از شواهد گویای این است که می توان برخی از زخم ها را با استفاده از مداخلات فشرده و هم چنین اتخاذ رویکردی چند رشته ای، برای بهبود، پیشگیری و درمان کرد.
کلام آخر
در متن فوق به بررسی زخم دیابتی و عوارضی که بر بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا دارد پرداخته شده است و باید بیان شود که افراد معمولاً بهتر است که در صورت امکان این دردها را درمان کنند تا به زندگی و کیفیت آن ضربه ای وارد نکنند.